In 1908 liep de eerste seriewagen ooit, de T-Model, van de band in de Ford fabrieken. Het lopende bandwerk was een uitvinding van Henry Ford, de autoconstructeur, en hiermee bracht hij de eerste voor arbeiders betaalbare wagen ter wereld. Een T-Model kostte catalogus en all taxes included het slordige sommetje van 300 $. Een financiële situatieschets : een arbeider van de Fordfabrieken verdiende toen zo’n 8000 $ per jaar. Daarmee genereerde Henry Ford reeds een respectabele koopkracht in eigen rangen. De wagen werd een enorm succes en bleef nagenoeg ongewijzigd in productie tot 1927. In 1920 was één op twee wagens wereldwijd een T-Model.

Ook in 1920 zag ene James Lewis Carter Ford het levenslicht in Forest, Mississippi. Zijn ouders waren ervan overtuigd dat de kleine James Lewis zich uit de swamps van Forest zou opwerken tot een succesvol iemand en gaven hem daarom de nickname T-Model. Ford was hij reeds genaamd van vader’s zijde. En een homonieme legende was ontstaan. Nu, negentig jaar later, komt de man nog maar eens op de proppen met een nieuw album, “The Ladies Man”. Live opgenomen in 2008 in de Planet Paul Studios te Wichita, Kansas. T-Bone jamde er drie uur onafgebroken met of zonder backing. Zijn gitaarspel is nog opmerkelijk stabiel, evenwichtig en krachtig voor een negentigjarige. Oefening baart kunst, en het feit dat hij nog steeds uitgebreid toert op zijn gezegende leeftijd zal hier zeker niet vreemd aan zijn.

Op sommige tracks plegen Aaron Moreland en Dustin Arbuckle bijna anoniem hand en spandiensten te verlenen op gitaar en harmonica. Zij verkennen als relatief jonge, blanke snaken al geruime tijd de repetitieve, hypnotizerende draagkracht van de Northern Mississippi Hills, waarvan T-Model één der protagonisten is. In het openingsnummer ”Chicken Head Man” hoor je hem Moreland op gitaar aansporen met de woorden “C’mon white boy”.

Behalve eigen werk staan er ook enkele interpretaties van andermans klassiekers op deze CD, maar met een man die al bijna een hele eeuw in het bluesgetouw hangt is het geen discussiëren over wat nu wel dan niet eigen origineel materiaal is. De songs werden overgeleverd van straatzanger tot straatzanger en diegene die ze uiteindelijk kon opnemen registreren bij een platenfirma werd de toon- en tekstdichter. Aan wie zullen we “44 Blues” en “Sallie Mae” of “Love Me All Night Long” dan toedichten ? Dat is van ondergeschikt belang, feit is dat het prachtige nummers zijn en dat hun uiteindelijke vorm de dag van vandaag nog steeds hangende is, want echte blues leeft en heeft zijn definitieve vorm nog niet gevonden en hoort bijgevolg nog steeds niet in de musea.

Dit is geen CD die je binnenhaalt voor zijn technische hoogstandjes of zijn artistiek gehalte, whatever that is. Zeker is dat dit album een correct sfeerbeeld ophangt en als je je ogen sluit en laat meedrijven op de emanerende trance, waan je je zo in één of andere golfplaten juke joint waar de malse zuiderse regens doorheen sijpelen in hengselloze gegalvaniseerde emmers.
Buy and enjoy !!

witteMVS